آهای بهار بی کران، خبر چه داری از ایران              

زمین داغ آن دیار، تشنه ی قطره ای باران

جویبارها بی آب شده، چمنزارها بی تاب شده        

 آواز کیان می شکند سکوت ایذه  در شبان

در دل ما سوزی به جا در شهرها شوری به پا            

صدای آن همه جوان، طنین انداخته در میان

گره خورده است امیدها، به روز رفتن ژینا                

آغاز پایان ستم عیان گشته است بی گمان

عطر حضور آن دختر، پراکنده در هر گذر                

نوید آزادی دهد هم در نهان ، هم در عیان

آری زیباست ای بهار آنگه که نهد چاه بهار              

دستان گرم سنندج بر شانه ی نرم تهران

گر غنچه ای پر پر شده، یا گلی بی ثمر شده          

پوشیده است از جوانان، هم کوچه ها هم خیابان

بهار ببر سلام ما به مدرسه به دانشگاه                  

بگو رزمتان استوار، آهای دلاور-جوانان

دل می گیرد در این ایام، ببر بهار ز ما پیام              

به جمع زندانی بگو ، از یاد نبریم اسیران

گر جان ژینا گرفتند امید از ما کی گرفتند                

رویای ماست آمدن بیشترین مردم به میدان

صبا ببر پیام ما به کهکشان و کبریا                          

وانگه بپرس ما چه کنیم با گله ی ستمگران!

ژینا! تو کشته یا زنده، مردم در این جنگ برنده          

این است پیام انقلاب، هم به ایران هم به جهان